„Wszyscy wierzący mieli jedno serce i jedną duszę. Nikt z nich nie uważał za swoje tego, co posiadał, ale wszystko było wspólne. […] Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, gdyż właściciele ziemi i domów sprzedawali je, a uzyskane pieniądze przynosili i składali przed apostołami. I rozdzielano je każdemu według potrzeb”. Dzieje Apostolskie 4, 32-35.
Pierwsi chrześcijanie bardzo poważnie traktowali słowa Pana Jezusa przekazywane im przez apostołów. Jednym z obszarów, na który uczniowie Chrystusa zwracali szczególną uwagę, była pomoc innym, wrażliwość na drugiego człowieka, szczególnie potrzebującego pomocy. Nauczanie Pana Jezusa było dla pierwszych chrześcijan zachętą do dzielenia się dobrami, które posiadali.
Z przekazów historycznych wiemy, że wyznawcy Jezusa pomagali najbiedniejszym, nie tylko tym, którzy należeli do wspólnoty Kościoła. Ojcowie Kościoła wśród form pomocy wymienili między innymi:
– jałmużnę przekazywaną indywidulanie potrzebującym, jak i wspólnocie Kościoła;
– wspieranie nauczycieli i pełniących urzędy;
– wspieranie wdów i sierot;
– pomoc chorym, słabym, ubogim i niezdolnym do pracy;
– opiekę nad więźniami i skazańcami;
– pochówek ubogich i innych zmarłych;
– troskę o niewolników;
– pomoc w losowych nieszczęściach;
– troskę o przybyszów i inne gminy1.
Także i dzisiaj powinniśmy pamiętać, że bycie chrześcijaninem zakłada bycie dla Boga (poprzez praktyki religijne) i dla drugiego człowieka (poprzez wrażliwość na jego potrzeby i zaradzanie problemom).
ZADANIE
Rozeznaj potrzeby osoby z Twojego otoczenia. Spróbuj jej pomóc.
1 Zob. Misyjny wymiar chrześcijaństwa pierwszych trzech wieków, oprac. L. NIEŚCIOR, https://misjologia.uksw.edu.pl/sites/default/files/pdf/Niescior_Misyjny-wymiar-Kosciola-pierwszychwiekow.pdf, [dostęp: 15.05.2024].